Пра тое, што моцна выбухнула недзе на поўдні 26.04.1986, мы даведаліся толькі праз пару дзён. Напэўна, нехта паслухаў “варожыя галасы” па радыё і пераказаў.
Ніякіх асаблівых захадаў бяспекі не прадпрымалі. Ці то не ўсведамлялі небяспеку, ці то не верылі, што да Мінску дойдзе.
Continue reading
Не так давно заканчивались у меня в моем зарплатном банке карточки Visa (это важно, что Visa, для повествования). Смотрю – пару недель осталось, надо заехать в банк, оформить продление/перевыпуск.
У меня зарплатный проект. И по условиям его обслуживания, когда эти карточки я получал, было положено то ли две, то ли три Визы. Ну у меня они и были – рублевая, долларовая.
Continue reading
Да, я был комсомольцем. Сначала это казалось нормальным и вроде как даже почетным.
Мероприятий помню мало. В основном – заседания “совета” какие-то каждую неделю. И взносы в пару копеек в месяц.
Потом, когда в перестроечное время начали всплывать подробности черных дел партии и советской власти, с друзьями втроем поняли, что нам там не место, и принципиально решили выйти из ВЛКСМ.
Continue reading
Яблыкі для мяне – адзін з найбольш важных прадуктаў. Можна не есці мяса ці нешта там яшчэ, але яблыкі быць павінны. Continue reading
Рэцэпт віна з вішняў, вельмі просты.
На 3 кг вішні – 3 кг цукру ў суме, 3 літры вады. Добра месціцца ў 10-літровы бутыль.
Нямытыя вішні закідваем у бутыль, заліваем ахалоджаным цукровым сіропам (недзе палова ўсяго цукру) на ўвесь аб’ём вады.
Закрыць бутыль можна спярша проста чыстай анучкай, плотна скамячыўшы яе і запхнуўшы ў горла – бо першыя тыдзень-два браджэнне вельмі актыўнае. Пасля (ці адразу) – вадзяны затвор.
Continue reading
Рэцэпт вiна ўніверсальны, рабіў па ім з агрэсту, з парэчак (чорныя+чырвоныя смачна), іргі, з дурніц.
На 3 кг ягад прыкладна 3 л вады і 2 кг цукру. Ягады неяк падавіць ці працерці, у вялікі посуд, заліць ахалоджаным цукровым сіропам. На сіроп – недзе палова вады і трэцяя частка цукру. Калі ёсць вінныя дрожджы – дадаць іх, не – і так забродзіць.
Continue reading
Людзі ад’яжджаюць, а да мяне толькі зараз даходзіць – у гэтай краіне мы з імі болей ніколі не сустрэнемся.
Ці то ў геаграфічным сэнсе, ці то ў пераносным, але краіна абавязкова будзе іншай.
Дзед Міця ніколі не ўмеў камандаваць. Мусіць, таму што камандавала ўсё жыццё бабуля. Continue reading
Под этим фото у френда развернулась нешуточная дискуссия. В основном – о том, насколько этично насмехаться над потерями и вообще реагировать тем, кто находится вдалеке от войны.
Немного о моей позиции.
Во-первых. На фото – просто железяка, которая приехала в Украину, чтобы убивать людей. С чего вы взяли, что ее экипаж погиб? Человек вполне способен задержать дыхание на пару минут, чтобы выбраться с этой глубины метра в полтора.
Continue reading
В середине 1917-го года мой дед попал с фронта на лечение в Москву. Окопная болячка, цинга, одолела.
